(Santiago de Compostela. Galicia - España, 1977). Licenciada en Filología Hispánica, ha realizado también estudios audiovisuales. Obra individual publicada: "Elevar as pálpebras", Espiral Maior, 1995. Premio Fermín Bouza Brey (publicado con sólo 17 años). "Delicia", Espiral Maior, 1998 (2ª ed. en el 2006). "Vivimos no ciclo das Erofanías", Espiral Maior, 1998. Premio Johán Carballeira y Premio de la Crítica Española. "Vivimos en el ciclo de las Erofanías", Huerga & Fierro, 2000 (edición bilingüe). "Edénica", Espiral Maior, 2000 (antología personal + CD con versiones cantadas de sus poemas). “O libro da egoísta”, Galaxia, 2003, (2ª edición: 2004). “Libro de la egoísta”, Visor, 2006 (edición bilingüe).
Da miña casa á túa hai só dúas curvas.
Un par de liñas en parábola, ben xuntas.
Son a curva da fortuna e a curva da razón.
Dúas parábolas sen moralexa e afogadas, que non relatarei.
Dúas azuis curvas, polas que esvaro.
Da miña casa á túa hai dúas ondas celestes.
Son a completamente celestial e a que se crava no ceo da túa boca.
Dúas que veñen e van, reflexo do azul afogado.
Da miña casa á túa hai dúas pequenas curvas opostas.
Dúas que forman unha sibilante xorda.
Son a serea que asubía e a sibilia, mudas, apoiadas nas rochas.
Son o predorso e a punta da lingua, delicadamente apoiadas nos alveolos.
Son dous sons, (des)/acompasados.
Posiblemente os teitos teñan tamén a forma das ondas e dos eses e
dos ósos das cadeiras. De tella ou uralita.
Elipse ou catenaria, non é recto o camiño que une as nosas moradas,
pero está preto. Máis preto aínda do que coidamos.
Da miña casa á túa
hai só
un océano.
De mi casa a la tuya hay sólo dos curvas.
Un par de líneas en parábola, bien juntas.
Son la curva de la fortuna y la curva de la razón.
Dos parábolas sin moraleja y ahogadas, que no relataré.
Dos azules curvas, por las que resbalo.
De mi casa a la tuya hay dos olas celestes.
Son la completamente celestial y la que se clava en el cielo de tu boca.
Dos que vienen y van, reflejo de un azul ahogado.
De mi casa a la tuya hay dos curvitas opuestas.
Dos que forman una sorda sibilante.
Son la sirena que silba y la sibilia, mudas, apoyadas en las rocas.
Son el predorso y la punta de la lengua, delicadamente apoyadas en los alveolos.
Son dos sones, (des)/acompasados.
Posiblemente sus tejados tengan igualmente la forma de las olas y de las eses como
también de los huesos de las caderas. De teja o uralita.
Elipse o catenaria, no es recto el camino que une nuestras casas,
pero está cerca. Aún más cerca de lo que pensamos.
De mi casa a la tuya
hay sólo
un océano.
Da miña casa á túa hai só dúas curvas.
Un par de liñas en parábola, ben xuntas.
Son a curva da fortuna e a curva da razón.
Dúas parábolas sen moralexa e afogadas, que non relatarei.
Dúas azuis curvas, polas que esvaro.
Da miña casa á túa hai dúas ondas celestes.
Son a completamente celestial e a que se crava no ceo da túa boca.
Dúas que veñen e van, reflexo do azul afogado.
Da miña casa á túa hai dúas pequenas curvas opostas.
Dúas que forman unha sibilante xorda.
Son a serea que asubía e a sibilia, mudas, apoiadas nas rochas.
Son o predorso e a punta da lingua, delicadamente apoiadas nos alveolos.
Son dous sons, (des)/acompasados.
Posiblemente os teitos teñan tamén a forma das ondas e dos eses e
dos ósos das cadeiras. De tella ou uralita.
Elipse ou catenaria, non é recto o camiño que une as nosas moradas,
pero está preto. Máis preto aínda do que coidamos.
Da miña casa á túa
hai só
un océano.
De mi casa a la tuya hay sólo dos curvas.
Un par de líneas en parábola, bien juntas.
Son la curva de la fortuna y la curva de la razón.
Dos parábolas sin moraleja y ahogadas, que no relataré.
Dos azules curvas, por las que resbalo.
De mi casa a la tuya hay dos olas celestes.
Son la completamente celestial y la que se clava en el cielo de tu boca.
Dos que vienen y van, reflejo de un azul ahogado.
De mi casa a la tuya hay dos curvitas opuestas.
Dos que forman una sorda sibilante.
Son la sirena que silba y la sibilia, mudas, apoyadas en las rocas.
Son el predorso y la punta de la lengua, delicadamente apoyadas en los alveolos.
Son dos sones, (des)/acompasados.
Posiblemente sus tejados tengan igualmente la forma de las olas y de las eses como
también de los huesos de las caderas. De teja o uralita.
Elipse o catenaria, no es recto el camino que une nuestras casas,
pero está cerca. Aún más cerca de lo que pensamos.
De mi casa a la tuya
hay sólo
un océano.
